Letter for a new Social Contract with Creation

Solomeo, 9 November 2020

I was born into a modest family in the countryside, and there, where the stars shine brighter at night, the feeling of Creation is stronger; we felt the universe echoing within us, we intuitively perceived the great rules of its harmony. In my life I have always wanted to place ethics and respect for human dignity among the highest ideals, and from this aspiration I have tried to generate my activity as a Cashmere businessman, careful as I could to produce without damaging Creation, to maintain constant harmony between profit and giving back.

Being passionate about philosophy, I was able to confirm, reading Kierkegaard, that human beings are both individual and universal, and this is a great value for me. I have always believed in humanism as an element of the universe; this is what great men of the past thought, from Dante to Galileo; each one along their own path, they combined humanism with spirituality and science. I argue that one cannot live without humanism, and I have made it the most faithful friend of my soul: from it I have tried to draw my idea of Humanistic Capitalism, and then, thinking back to the starry skies of my childhood, the idea of universal humanism.

Precisely because of the fascination of that youthful life, because of that sense of the infinite, I think of Creation as a caring guardian whom we should all be grateful for the golden gifts we receive with generous abundance; I am deeply grateful to it. But for some time now, in this year, our life has been flanked by an unexpected and unwanted travelling companion, who in the form of a pandemic virus wanders the entire planet causing pain to the body and spirit of human beings, with an unpredictable and exhausting course, at times slow, at times accelerated, at times mild, at times cruel, with alternating hopes that are first glimpsed and then immediately disappointed.

We seem to be witnessing a sort of struggle between biology and the earth, which lasts for a long time, and here, finally, Creation itself has asked us for help. Now I believe that it is up to us, human beings, as a moral imperative, to respond to this important and urgent call; and I am thinking of a sort of new social contract with Creation.

The social contract is an ancient idea, dating back to Plato, Aristotle, and then, closer to us, Thomas Hobbes and John Locke, and finally Rousseau, who dedicated a book to it. The contract that I imagine is new because it is not only about human beings, but it also includes every other element of Creation. The distant mountains, the deep and shady forests, the immense and restless seas, the blue and starry skies under which animals and plants live in constant harmony, I see them, together with human people, as the integral factors of the new contract, and I represent them, as a universal whole, as an earthly paradise of our times, an environment at once enchanted and sacred, without boundaries, which spreads its wings over every remotest corner of Creation.

Perhaps, however, lately we have somewhat neglected some natural rules that for so long have been the foundations of a genuine and true kind of life; perhaps we have lost the harmony that balanced receiving and giving back in the relationship between us and Creation, and we have begun to consume it, instead of using it according to natural and necessary needs, as Epicurus preached and as hundreds of nameless generations have done before us.
Therefore, if we now look into our hearts with the courage of truth, if – in accordance with Kant's thought – we raise our eyes to heaven above us and question the moral law within us, we will recognise that we have been prodigal children, and then, as in a choral public confession involving a large part of us, we will recognise that if Creation asks us for help today, we too are responsible for its suffering.

Let us think then of our children, of future generations, who more than anything else are the hope of tomorrow; let us think of the world they will inherit from us, which should be slightly better than this; let us think of the legacy of the past, without which, as philosophers teach, there is no future. If we forget the teachings of the past, how can we set out on the safe paths of moral justice? It seems to me that we owe the young people the time that we have taken away from them, the hopes that follow ideals; and their eyes still seek ours, which are often evasive, because it is not easy for us to respond with a look as straight and true as theirs.

It is also thinking with loving fear of the new generations that I imagine the new social contract with Creation, because I would like the children of today's men to have the chance to live on a planet where animals, plants, and waters, find time and place to regenerate themselves according to nature, with those wide and serene rhythms that have marked the time of human history for millennia; a time and place where the woods return to regain the earth, taking it away from the deserts, reviving the planet with oxygen and coolness.

So I like to dream that future generations will be able to live where they feel they will recognize their homeland, and will have the whole world as a free choice; if they see the great migrations of people as an opportunity rather than a danger, if for them the desire to repair and reuse things will prevail over the temptation of waste, if the State and laws are not considered obligations forced upon them but means of civil life to be respected for a more just life; if they know how to develop technology and humanity as lovable sisters, if every corner of the planet will be considered the heritage of each and every one, and finally, if, as Hadrian the Emperor thought, they know how to consider books as the granaries of the soul, they will be happy. Such is the social contract that I would like to enter into with Creation, such is the help I feel I want to give as a loving response to such a caring guardian.

Thank you, may Creation enlighten our path.

Lettre pour un nouveau contrat social avec la Création

Solomeo, le 9 novembre 2020

Je suis né dans une famille modeste vivant à la campagne, là où, pendant les veillées, les étoiles sont plus brillantes et où la perception de la Création est plus forte. Nous sentions l’univers vibrer en nous et nous sentions de façon intuitive les grandes règles de son harmonie. Dans ma vie, j’ai toujours souhaité placer l’éthique et le respect de la dignité humaine au-dessus de tout. Puis, ce désir m’a incité à essayer de pratiquer mon activité d’entrepreneur du Cachemire en restant attentif à ce que j’ai pu produire sans provoquer de dommages à la Création, mais aussi en préservant constamment l’harmonie constante entre le profit et le don.

Passionné par la philosophie, la lecture de Kierkegaard m’a confirmé que les êtres humains sont à la fois uniques et universels, ce qui constitue pour moi une grande valeur. J’ai toujours cru que l’humanisme est un élément de l’univers. C’est ce que pensèrent de grands hommes du passé, dont Dante et Galilée, qui affirmèrent que, le long de son chemin, chaque être humain décline l’humanisme avec la spiritualité et les sciences. Je crois que l’on ne pourrait pas vivre sans humanisme et voilà pourquoi j’en ai fait le plus fidèle ami de mon âme. À partir de ce principe, j’ai essayé d’élaborer le concept du capitalisme humaniste, puis, en repensant aux cieux étoilés de mon enfance, le concept d’humanisme universel.

C’est bien grâce au souvenir béni de cette vie passée, à ce sens de l’infini, que je pense à la Création comme à un gardien prévenant vis-à-vis duquel nous sommes tous débiteurs pour les magnifiques dons que nous recevons en abondance. Je lui en suis profondément reconnaissant. Mais, depuis quelque temps, notre vie est accompagnée d’un compagnon de voyage imprévu et non désiré, qui sous la forme d’un virus pandémique se répand sur toute la planète en provoquant de la douleur au corps et à l’esprit des êtres humains, avec une évolution imprévisible et exténuante, tantôt lente, tantôt rapide, parfois légère, parfois cruelle, tout en faisant s’alterner des lueurs d’espoir et de soudaines déceptions.

On dirait que l’on assiste à une sorte de combat entre la biologie et la terre, une lutte qui dure depuis longtemps et qui fait que la Création nous demande de lui venir en aide. Je crois que les hommes ont aujourd'hui un impératif moral, que le moment est venu de répondre à cette question aussi importante qu’urgente. Je pense à une sorte de nouveau contrat social avec la Création.

Le contrat social est une idée ancienne qui remonte à Platon, Aristote, puis, plus récemment, à Thomas Hobbes, John Locke ou encore à Rousseau qui lui consacra un livre. Le contrat que j’imagine est nouveau parce qu’il ne concerne pas seulement les personnes, mais il inclut également tous les autres éléments de la Création, tels que les montagnes reculées, les forêts profondes et sombres, les mers immenses et agitées, les cieux bleus et étoilés sous lesquels les animaux et les plantes vivent en totale harmonie. Je les vois comme étant, avec les hommes, les principaux acteurs de ce nouveau contrat et je les perçois dans leur ensemble universel, comme le paradis terrestre de notre temps, une atmosphère à la fois enchantée, sacrée et sans frontières qui déploie ses ailes dans tous les lieux de la Création.

Cependant, récemment, nous avons sans doute négligé certaines règles naturelles qui, pendant longtemps, avaient été les fondements d'un mode de vie à la fois authentique et sain. Nous avons sans doute perdu l’harmonie qui équilibrait le don et l’avoir dans nos rapports avec la Création et nous nous sommes mis à la consommer, au lieu de l’utiliser en suivant nos besoins naturels et nécessaires, comme le recommandait Épicure et comme ont fait avant nous des centaines de générations d’anonymes.

Voilà pourquoi, si nous regardons maintenant dans nos cœurs avec le courage de la vérité, si, en accord avec la pensée de Kant, nous levons les yeux vers le ciel et nous interrogeons sur notre loi morale, nous reconnaîtrons que nous avons été des enfants prodigues. Alors, comme dans une confession publique commune qui impliquera l’essentiel de nos êtres, nous reconnaîtrons que si la Création nous aide aujourd’hui, nous sommes aussi responsables de ses peines. Ainsi, nous pensons à nos enfants, aux générations futures, qui avant toute autre chose, sont l’espoir de demain. Nous pensons au monde qu’ils recevront en héritage et qui devra être légèrement meilleur que celui d’aujourd’hui. Nous pensons à l’héritage du passé, sans lequel, comme l’enseignent les philosophes, il n’y aurait pas de futur. Si nous oublions les enseignements du passé, comment pourrions-nous nous engager dans les voies sûres de la justice morale ? Il me semble que nous devons rendre aux jeunes le temps dont nous les avons privés et les espoirs qui accompagnent les idéaux. Leurs yeux cherchent encore les nôtres, qui sont souvent fuyants parce qu'il n’est pas facile de leur répondre avec un regard aussi franc et honnête que le leur.

C’est également en pensant, avec un peu d’appréhension bienveillante, aux nouvelles générations que j’imagine le nouveau contrat social avec la Création. Parce que je voudrais que les enfants des hommes d’aujourd’hui puissent avoir la possibilité de vivre sur une planète où les animaux, les plantes, les eaux retrouvent le temps et le lieu pour se régénérer selon les lois de la nature, avec les rythmes lents et sereins qui ont marqué l’histoire de l’humanité pendant des millénaires. Un temps et un lieu où les forêts pourront reconquérir la terre, en faisant reculer les déserts et en redonnant à la planète de l’oxygène et de la fraîcheur.

Il me plaît d’imaginer que les générations futures pourront vivre où elles voudront reconnaître leur patrie car elles auront le monde entier à leur disposition. Si elles savent voir dans les grandes migrations des peuples une opportunité plutôt qu’un danger. Si, pour elles, la réparation et la réutilisation des objets l’emportent sur la tentation de les jeter. Si l’État et les lois ne sont pas considérés comme des obligations, mais plutôt comme des moyens de vie civile qu'il convient de respecter pour que notre existence soit plus juste. Si elles savent développer la technologie et l’humanité d'un commun accord. Si chaque endroit de la planète est considéré comme le patrimoine de chacun. Et enfin, si, comme le pensait l’empereur Hadrien, elles savent comprendre que les livres sont les greniers de l’âme, elles seront heureuses. Voici le contrat social que j’aimerais nouer avec la Création, telle une aide que je voudrais offrir avec bienveillance à une gardienne aussi généreuse.

Merci et que la Création éclaire notre chemin !

Brief für einen neuen Gesellschaftsvertrag mit der Schöpfung

Solomeo, 9. November 2020

Ich wurde in einer bescheidenen Familie auf dem Land geboren, und dort, wo die Sterne abends heller leuchten, ist die Schöpfung intensiver zu spüren; wir hörten das Universum in uns nachklingen, fühlten intuitiv die großen Regeln seiner Harmonie. In meinem Leben habe ich stets die Ethik und den Respekt vor der menschlichen Würde zu den höchsten Idealen gezählt, und auf dieser Bestrebung versuchte ich meine Arbeit als Unternehmer im Bereich Cashmere aufzubauen: Ich wollte etwas herstellen, ohne der Schöpfung zu schaden, um das Gleichgewicht zwischen Gewinn und Gabe aufrechtzuerhalten.

Ich interessiere mich sehr für Philosophie. Beim Lesen von Kierkegaard fand ich bestätigt, dass die Menschen individuell und universell gleichzeitig sind, und das ist für mich ein großer Wert. Ich habe immer an den Humanismus als Element des Universums geglaubt, und das dachten auch die großen Männer der Vergangenheit – von Dante bis Galileo –, die alle den Humanismus mit Spiritualität und Wissenschaft in Einklang brachten. Ohne Humanismus, denke ich, kann man nicht leben, und ich habe ihn zum treuesten Begleiter meiner Seele gemacht: Aus ihm habe ich meine Vorstellung vom humanistischen Kapitalismus entwickelt, und dann, im Gedenken an den Sternenhimmel meiner Kindheit, meine Idee vom universellen Humanismus.

Gerade wegen des Zaubers in meiner Kindheit, mit diesem Gefühl der Unendlichkeit, sehe ich die Schöpfung als fürsorglichen Hüter, in dessen Schuld wir alle aufgrund der goldenen Gaben stehen, die wir in großzügiger Fülle erhalten; ihr bin ich zutiefst dankbar. Aber seit einiger Zeit, in diesem Jahr, hat sich ein unvorhergesehener und unerwünschter Begleiter in unser Leben geschlichen, der in Form eines pandemischen Virus die ganze Welt durchzieht und dem Körper und Geist der Menschen Schmerzen zufügt. Sein Verlauf ist ungewiss und zermürbend, mal langsam, mal schneller, einmal harmlos, dann wieder grausam – im Wechsel von Hoffnungsahnungen und sofortigen Enttäuschungen. Wir scheinen eine Art Kampf zwischen der Biologie und der Erde zu erleben, der lange dauert, und schließlich bittet uns die Schöpfung selbst um Hilfe. Ich glaube, es ist ein moralischer Imperativ, dass wir Menschen auf diesen wichtigen, dringenden Hilferuf reagieren müssen, und ich denke an eine Art neuen Gesellschaftsvertrag mit der Schöpfung.

Der Gesellschaftsvertrag ist eine Idee aus der Antike, die auf Platon und Aristoteles und dann, näher an unserer Zeit, auf Thomas Hobbes und John Locke zurückgeht, schließlich auf Rousseau, der ihm sogar ein eigenes Buch widmete. Der Vertrag, den ich mir vorstelle, ist neu, denn er betrifft nicht nur die Menschen, sondern auch alle anderen Elemente der Schöpfung. Die fernen Berge, die tiefen, schattigen Wälder, die riesigen, unsteten Meere, der blaue und der Sternenhimmel, unter denen Tiere und Pflanzen in konstanter Harmonie leben: Ich sehe sie gemeinsam mit den Menschen als wesentlichen Bestandteil des neuen Vertrages, und ich stelle mir dieses universelle Miteinander wie ein irdisches Paradies unserer Zeit vor, eine Umwelt, die gleichzeitig zauberhaft und heilig ist, ohne Grenzen, und die ihre Flügel über jeden verborgenen Winkel der Schöpfung ausbreitet.

Vielleicht haben wir jedoch in letzter Zeit einige Regeln der Natur vernachlässigt, die für so lange Zeit die Grundlage für ein unverfälschtes, wahres Leben waren; vielleicht haben wir die Harmonie verloren, die das Geben und Nehmen im Verhältnis zwischen uns und der Schöpfung ausglich, und wir haben begonnen, die Schöpfung zu verbrauchen anstatt sie nach dem natürlichen und notwendigen Bedarf zu nutzen, wie es Epikur predigte und wie es Hunderte von namenlosen Generationen vor uns taten.

Wenn wir nun mit dem Mut zur Wahrheit in unsere Herzen blicken, mit dem Gedanken an Kant die Augen auf den Himmel über uns richten und das moralische Gesetz in uns hinterfragen, erkennen wir, dass wir verlorene Kinder waren, und dann werden wir wie in einer gemeinsamen, öffentlichen Beichte – ein Großteil von uns – erkennen, dass auch wir dafür verantwortlich sind, wenn uns die Schöpfung heute um Hilfe bittet.

Denken wir also an unsere Kinder, an die zukünftigen Generationen, die mehr als alles andere die Hoffnung für das Morgen sind; denken wir an die Welt, die wir ihnen hinterlassen, die besser sein sollte als sie heute ist; denken wir an das Vermächtnis der Vergangenheit, ohne das, so lehren es die Philosophen, keine Zukunft möglich ist. Wie können wir uns auf den sicheren Wegen der moralischen Gerechtigkeit bewegen, wenn wir die Lehren der Vergangenheit vergessen? Den Jungen sind wir meiner Meinung nach die Zeit schuldig, die wir ihnen genommen haben, und die Hoffnungen, die auf Ideale folgen; und ihre Augen suchen noch immer unseren Blick, der häufig ausweicht, denn es fällt uns schwer, ihren Blick ebenso gerade und aufrichtig zu erwidern.

Es ist auch der liebevoll-ehrfürchtige Gedanke an die neuen Generationen, der mir die Vorstellung zu diesem neuen Gesellschaftsvertrag mit der Schöpfung eingibt, denn ich möchte, dass die Kinder der heutigen Generation die Chance haben, wieder auf einem Planeten zu leben, auf dem Tiere, Pflanzen und Wasser Zeit und Raum finden, um sich entsprechend der Natur zu regenerieren, mit diesen großzügigen, ausgeglichenen Rhythmen, die jahrtausendelang die menschliche Geschichte geprägt haben; eine Zeit und ein Raum, wo Wälder wieder den Boden bedecken und ihn den Wüsten entreißen, sodass der Planet wieder mit Sauerstoff und Kühle belebt wird.

So träume ich gerne, dass die zukünftigen Generationen dort leben können, wo sie ihre Heimat erkennen, und dass ihnen die ganze Welt zur freien Wahl steht. Wenn sie in den großen Migrationsströmen der Völker eher eine Chance als eine Gefahr sehen, wenn sie dem Reparieren und Wiederverwenden von Dingen Vorrang geben vor der Versuchung des Wegwerfens, wenn Staat und Gesetze nicht als aufgezwungene Pflichten, sondern als Mittel des bürgerlichen Lebens angesehen werden, die es für ein gerechteres Leben einzuhalten gilt; wenn sie Technologie und Menschlichkeit wie liebevolle Schwestern weiterzuentwickeln vermögen, wenn jeder Winkel des Planeten als Erbe aller gilt und wenn sie schließlich wie Kaiser Hadrian Bücher als Speicher der Seele ansehen können, dann werden sie glücklich sein. Das ist der Gesellschaftsvertrag, den ich gerne mit der Schöpfung schließen würde, das ist die Hilfe, die ich dem so fürsorglichen Hüter als liebevolle Antwort geben möchte.

Danke, möge die Schöpfung unseren Weg erhellen.

Carta para un nuevo contrato social con la creación

Solomeo, 9 de noviembre de 2020.

Nací en una modesta familia de campesinos. Allí, donde las estrellas brillan más intensamente, entre la vigilia y el sueño, es más fuerte el sentimiento de la creación. Sentíamos que el universo resonaba en nuestros cuerpos. Percibíamos intuitivamente las grandes reglas de su armonía. En la vida, siempre he deseado colocar la ética y el respeto por la dignidad humana entre los ideales más elevados.

Con dicha aspiración, procuré generar mi trabajo de empresario de la cachemira, prestando la mayor atención posible para que la producción no causara daños en la creación, conservando una armonía constante entre las ganancias y el don.

Adoro la filosofía y leyendo a Kierkegaard, constaté que los seres humanos son, al mismo tiempo, únicos y universales. Eso, para mí, es un gran valor. Siempre creí en el humanismo, en cuanto elemento del universo, al igual que algunos grandes hombres del pasado, desde Dante hasta Galileo. Cada uno, en el discurrir de sus vidas, conjugó el humanismo con la espiritualidad y la ciencia. Creo que es imposible vivir sin humanismo. Por ello, lo convertí en el amigo más fiel de mi alma: de él traté de extrapolar mi idea de capitalismo humanista, mientras que, del recuerdo de los cielos estrellados de mi infancia, nace la idea de humanismo universal.

Precisamente, el encanto de esa vida juvenil y el sentido del infinito me inducen a pensar en la creación como en un guardián diligente, con el que todos estamos en deuda por los dones dorados que recibimos con generosa abundancia. Le estoy profundamente agradecido.

Pero desde hace un tiempo, este año, se unió a nuestra vida un compañero de viaje inesperado e indeseable que, en forma de virus pandémico, recorre todo el planeta provocando dolor en el cuerpo y el espíritu de los seres humanos, con una evolución impredecible y extenuante: ora lentamente, ora acelerando, ora leve, ora cruel, hace que la esperanza vislumbrada se alterne con la decepción.

Parecería como estuviéramos ante una especie de lucha entre la biología y la tierra. Y no termina. Hasta que, por último, la propia creación nos pide ayuda. Ahora, creo que nos corresponde a los seres humanos responder a esa petición tan importante y urgente, en cuanto imperativo moral. Y pienso en una especie de nuevo contrato social con la creación.

El contrato social es una idea antigua, que se remonta a Platón y Aristóteles. En tiempos más cercanos a los nuestros, a Thomas Hobbes y John Locke. Y, por último, a Rousseau, quien le dedicó un libro. El contrato que yo me imagino es nuevo, porque no se refiere sólo a los seres humanos, sino que incluye a todos los demás elementos de la creación. Las montañas lejanas, los bosques profundos y umbríos, los mares inmensos e inquietos, los cielos azules y estrellados bajo los cuales los animales y las plantas conviven en una armonía incesante. Yo los veo, junto a los seres humanos, como los factores que integrarán el nuevo contrato. Me los figuro, en su conjunto universal, como un paraíso terrenal de nuestra época, un espacio encantado y sagrado a la vez, sin fronteras, que despliega sus alas hasta los recovecos más lejanos de la creación.

Sin embargo, quizás últimamente hayamos pasado por alto algunas reglas naturales que, durante mucho tiempo, fueron el verbo de un tipo de vida genuino y verdadero. Tal vez, hayamos perdido la armonía que equilibraba el dar y el recibir en las relaciones con la creación. Quizá hayamos comenzado a agotarla, en lugar de usarla conforme a las necesidades naturales y primordiales, como predicaba Epicuro. Y como hicieron, antes que nosotros, cientos de generaciones anónimas.

Por ello, si ahora examinamos nuestros corazones con el valor de la verdad; si, con arreglo al pensamiento de Kant, miramos al cielo e interrogamos la ley moral en nuestros corazones, reconoceremos que fuimos hijos pródigos. Y, entonces, como en una confesión pública coral, que incluiría a la mayoría de nosotros, reconoceremos que, si la creación hoy nos pide ayuda, quiere decir que nosotros también somos responsables de sus penas.

Pensemos en nuestros hijos, en las generaciones futuras, que por sobre todas las cosas, son la esperanza del mañana. Pensemos en el mundo que les dejaremos en herencia y que deberá ser un poco mejor que este. Pensemos en el legado del pasado. Sin el mismo, como enseñan los filósofos, no hay futuro. Si olvidamos las enseñanzas del pasado, ¿cómo podremos orientarnos por los caminos seguros de la justicia moral? Con los jóvenes estamos en deuda, me parece. Les debemos un tiempo que les arrebatamos, unas esperanzas que siguen a los ideales. Sus ojos jóvenes siguen buscando los nuestros, que a menudo esquivan la mirada. Porque no nos es fácil responder con una mirada tan directa y sincera como la de ellos.

Asimismo, pensando con temor amoroso en las nuevas generaciones, imagino el nuevo contrato social con la creación, porque desearía que los hijos de los seres humanos de hoy tengan la posibilidad de volver a vivir en un planeta donde los animales, las plantas y las aguas encuentren el tiempo y el lugar para regenerarse: según la naturaleza, con esos ritmos largos y serenos que han jalonado el tiempo de la historia humana durante milenios. Un tiempo y un lugar, donde los bosques vuelven a reconquistar la tierra, arrebatándosela a los desiertos, reanimando el planeta con oxígeno y frescura.
Así, me gusta soñar que las generaciones futuras podrán vivir donde sientan que están en su patria. Que podrán elegir el mundo entero libremente. Y, sobre todo, si logran considerar que las grandes migraciones de pueblos son una oportunidad y no un peligro; si la idea de reparar y volver a usar los objetos predomina en ellos, en vez de caer en la tentación de desecharlos; si consideran que el Estado y las leyes no son obligaciones impuestas sino formas de vida civilizada, que hay que acatar para que la vida sea más justa; si logran desarrollar la tecnología y la humanidad como hermanas amables, si cada rincón del planeta se considera patrimonio de todos y cada uno de nosotros y, por último, como pensaba el emperador Adriano, si aprenden a considerar los libros como los graneros del alma, serán felices. Este es el contrato social que me gustaría celebrar con la creación. Esta es la ayuda que quisiera dar como respuesta amable a un guardián tan considerado.

Gracias. Que la creación ilumine nuestro camino.

Carta para um novo contrato social com a Criação

Solomeo, 9 de novembro de 2020

Nasci numa família modesta no campo, e lá, onde durante a noite as estrelas brilham mais, o sentimento da Criação é mais forte; ouvíamos o universo ecoar dentro de nós, intuitivamente sentíamos as grandes regras da sua harmonia. Na minha vida sempre desejei colocar a ética e o respeito pela dignidade humana entre os ideais mais elevados, e a partir dessa aspiração tentei gerar a minha atividade como empresário da Caxemira, tendo o máximo cuidado possível, para produzir sem causar danos à Criação, para manter constante a harmonia entre o lucro e a dádiva.

Apaixonado pela filosofia, eu tive a confirmação, lendo Kierkegaard, de que os seres humanos são simultaneamente individuais e universais, e este é um grande valor para mim. Sempre acreditei no humanismo como um elemento do universo; é o que grandes homens do passado, de Dante a Galileu, pensaram, cada um ao longo do seu caminho, combinaram o humanismo com a espiritualidade e com a ciência. Creio que não se possa viver sem humanismo, e eu fiz dele o amigo mais fiel da minha alma: dele tentei extrair a minha ideia de capitalismo humanista, e depois, recordando os céus estrelados da minha infância, a ideia de humanismo universal.

Precisamente por causa do fascínio daquela vida juvenil, por aquele sentido do infinito, penso na Criação como um guardião carinhoso a quem todos somos devedores pelos dons dourados que recebemos com generosa abundância; estou-lhe profundamente grato. Mas já há algum tempo, neste ano, a nossa vida é acompanhada por um companheiro de viagem inesperado e indesejado, que, sob a forma de um vírus pandémico, vagueia por todo o planeta causando dor no corpo e no espírito dos seres humanos, com uma evolução imprevisível e extenuante, ora lenta, ora acelerada, ora suave, ora cruel, na alternância das esperanças vislumbradas e imediatamente desapontadas.

Parece estar a assistir a uma espécie de luta entre a biologia e a terra, que dura muito tempo, e eis, finalmente, que a própria Criação nos pediu ajuda. Penso que agora nos cabe a nós, seres humanos, como imperativo moral, responder a este importante e urgente pedido; e penso numa espécie de novo contrato social com a Criação.

O contrato social é uma ideia antiga, que remonta a Platão, a Aristóteles, e posteriormente, mais próximo de nós, a Thomas Hobbes e John Locke, e por fim Rousseau, que lhe dedicou um livro. O contrato que eu imagino é novo, porque não concerne só os seres humanos, mas também inclui todos os outros elementos da Criação. As montanhas longínquas, os bosques profundos e sombrios, os mares imensos e inquietos, os céus azuis e os estrelados debaixo dos quais animais e plantas vivem em constante harmonia, eu vejo--os, juntamente com os seres humanos, os fatores integrais do nosso contrato, e visualizo-os, como um todo universal, como um paraíso terrestre dos nossos tempos, um ambiente ao mesmo tempo encantado e sagrado, sem fronteiras, que abre as suas asas sobre todos os recessos recônditos da Criação. Mas talvez ultimamente tenhamos negligenciado algumas regras naturais que durante tanto tempo foram o verbo de um tipo de vida genuíno e verdadeiro; talvez tenhamos perdido a harmonia que equilibrava o dar e o haver nas relações entre nós e a Criação, e começamos a consumi-la, em vez de a usarmos seguindo as necessidades naturais e indispensáveis, como Epicuro preconizava e como centenas de gerações sem nome fizeram antes de nós. Por esta razão, se agora olharmos para os nossos corações com a coragem da verdade, se, de acordo com o pensamento de Kant, levantarmos os olhos para o céu acima de nós e questionarmos a lei moral dentro de nós, reconheceremos que fomos filhos pródigos, e então, como numa coral confissão pública que envolve a maioria de nós, reconheceremos que, se a Criação hoje nos pede ajuda, nós também somos responsáveis pelas suas mágoas.

Pensemos, portanto, nos nossos filhos, nas gerações futuras, que, acima de tudo, são a esperança do futuro; pensemos no mundo que eles vão herdar de nós, e que terá de ser ligeiramente melhor do que este; pensemos no legado do passado, sem o qual, como os filósofos ensinam, não há futuro. Se esquecermos as lições do passado, como podemos enveredar pelas estradas seguras da justiça moral? Parece-me que devemos aos jovens um tempo que lhes tiramos, as esperanças que seguem os ideais; e os seus olhos ainda procuram os nossos, que muitas vezes são fugidios, porque não nos é fácil responder com um olhar igualmente direito e verdadeiro como o deles.

É também a pensar com temor amoroso nas novas gerações que imagino o novo contrato social com a Criação, porque gostaria que os filhos dos homens de hoje tivessem a possibilidade de voltar a viver num planeta onde os animais, as plantas, as águas, redescobrissem o tempo e o lugar para se regenerarem de acordo com a natureza, com aqueles ritmos vastos e serenos, que marcaram durante milénios o tempo da nossa história humana; é um tempo e um lugar onde os bosques voltam a reconquistar a Terra, furtando-a aos desertos, reanimando o planeta com oxigénio e frescura.

Por isso, gosto de sonhar que as gerações futuras poderão viver onde acharem reconhecer a sua pátria, e terão o mundo inteiro como sua livre escolha; se souberem ver as grandes migrações dos povos como uma oportunidade e não como um perigo, se para eles a reparação e a reutilização dos objetos prevalecer sobre a tentação do desperdício, se o Estado e as leis não forem consideradas obrigações impostas, mas meios da vida civil a serem respeitados para uma vida mais justa; se souberem desenvolver a tecnologia e a humanidade como irmãs amáveis, se cada canto do planeta for considerado património de todos e de cada um e, por fim se, como o Imperador Adriano pensava, souberem considerar os livros como os celeiros da alma, eles serão felizes. Este é o contrato social que eu gostaria de celebrar com a Criação, esta é a ajuda que sinto que quero dar como resposta amável a um guardião tão carinhoso.

Obrigado, e que a Criação ilumine o nosso caminho.

सृजन के साथ एक नया सामाजिक अनुबंध-पत्र

सोलोमेयो, 9 नवंबर 2020

मैं देहात के एक विनयशील परिवार में पैदा हुआ था, और वहां, जहां रात में तारे चमकीले चमकते हैं, सृजन की अनुभूति सबल होती है; हमने अपने भीतर ब्रह्मांड का स्पर्श अनुभव किया, हमें सहज ही इसके सद्भाव के विशाल नियमों का बोध हुआ। अपने जीवन में मैंने नैतिकता और मानव सम्मान की गरिमा को हमेशा सर्वोच्च आदर्शों से घिरा रखना चाहा है, और इसी आकांक्षा के साथ मैंने एक कश्मीरी व्यवसायी के रूप में अपनी गतिविधि के प्रजनन का प्रयास किया है, सावधानी रखते हुए मैंने, सृजन को नुकसान पहुंचाए बिना उत्पादन किया, निरंतर लाभ और प्रतिदान के बीच सद्भाव बनाए रखने के लिए। दर्शन के प्रति भावुक, कियर्केगार्ड को पढ़ने के कारण मैं यह पुष्टि करने में सक्षम रहा कि मनुष्य व्यक्तिगत और सार्वभौमिक दोनों होते हैं, और यह मेरे लिए बहुत महत्वपूर्ण है। मैंने हमेशा विश्वास किया है कि मानववाद ब्रह्मांड का एक तत्व है; यही अतीत के महान पुरुषों ने सोचा था, दान्ते से गैलीलियो तक; हर एक ने अपने रास्ते के साथ, मानववाद को आध्यात्मिकता और विज्ञान के संग जोड़ा था। मेरा तर्क है कि कोई भी मानववाद के बिना नहीं रह सकता, और मैंने इसे अपनी आत्मा का सबसे निष्ठावान मित्र बनाया है: इसी से मैंने अपने मानववादी पूंजीवाद विचार को अनिर्णित करने की कोशिश की है, और फिर, अपने बचपन के तारों से भरे आसमान के बारे में सोचते हुए, सार्वभौमिक मानववाद के विचार को भी। यथावत् उस युवा जीवन के आकर्षण के कारण ही, उस अपरिमित भावना के कारण ही, मैं सृजन को एक ध्यान रखने वाले संरक्षक के रूप में देखता हूँ, जिसके प्रति हम सभी को आभारी होना चाहिए, जिनसे प्रचुर सुनहरे उपहारों की प्राप्ति होती है; मैं इसके प्रति नितांत आभारी हूँ। लेकिन पिछले कुछ समय से, इस वर्ष, हमारा जीवन एक अप्रत्याशित और अवांछित यात्रा करने वाले साथी से दर-किनारे कर दिया गया है, जो एक महामारी वाईरस के रूप में पूरे ग्रह में भटक रहा है मनुष्यों की आत्मा और शरीर में पीड़ा उत्पन्न करता हुआ, एक अप्रत्याशित और थकावटी प्रभाव, कई बार धीमी गति से, कई बार त्वरित, कई बार हल्के से, कई बार क्रूरता से, विकल्पी उम्मीद सा, जो पहले झलककर और फिर तुरंत निराश हो जाता है।

हम जीव-विज्ञान और पृथ्वी के बीच एक तरह के संघर्ष को देख रहे हैं, जो लंबे समय तक बना रहता है, और यहाँ, आखिरकार, सृजन ने हमसे ही मदद मांगी है। अब मेरा मानना है कि यह हम मनुष्यों पर निर्भर है, कि हम एक नैतिक अनिवार्य के रूप में इस महत्वपूर्ण और अविलंब पुकार का उत्तर दे; और मैं एक प्रकार से सृजन के साथ नए सामाजिक अनुबंध एक के बारे में सोच रहा हूँ।

सामाजिक अनुबंध एक प्राचीन विचार है, प्लेटो, अरस्तू के समय से ही और फिर, हमसे समीप, थॉमस हॉब्स और जॉन लॉक, और अंत में रूसो, जिन्होंने इस पर एक पुस्तक समर्पित की। मैं जिस अनुबंध की कल्पना करता हूं वह नया है क्योंकि यह केवल मनुष्यों बारे में ही नहीं है, बल्कि इसमें सृजन का हर दूसरा तत्व भी शामिल है। सुदूर के पहाड़, गहरे और छायादार जंगल, अपरिमित और अशांत समुद्र, नीला और तारों से भरा आसमान, जिसके नीचे जानवर और पौधे निरंतर सद्भाव में रहते हैं, मैं उन्हें, मनुष्य लोगों के साथ, नए अनुबंध के अभिन्न कारकों के रूप में देखता हूँ, और मैं उनका प्रतिनिधित्व करता हूँ, एक सार्वभौमिक संपूर्ण के रूप में, अपने समय के सांसारिक स्वर्ग के रूप में, एक ऐसा वातावरण जो एक साथ मंत्रमुग्ध और पावन है, बिना सीमाओं के, जो सृष्टि के हर सुदूरवर्ती कोने पर अपने पंख फैलाता है। कदाचित, हालांकि, हाल में हमने कुछ प्राकृतिक नियमों की उपेक्षा की है जो काफ़ी लंबे समय तक एक अकृत्रिम और सच्चे जीवन की नींव रहे हैं; शायद हमने सद्भाव को खो दिया है जो हमारे और सृष्टि के संबंधों के बीच के दान प्रतिदान को संतुलित करता है, और हमने उसे क्षय कर रहे हैं, बजाय उसे प्राकृतिक और आवश्यक जरूरतों के अनुसार उपयोग करने के, जैसा कि एपिकुरस ने उपदेश दिया था, और जैसा कि हमसे पहले सैकड़ों बेनामी पीढ़ियों ने किया है।

इसलिए, यदि हम अब साहस की सच्चाई के साथ अपने हृदय में झांकते हैं, अगर - कांत के विचार के अनुसार - हम अपनी आँखें स्वर्ग की ओर ऊपर उठाते हैं और अपने भीतर के नैतिक कानून पर सवाल उठाते हैं, तो हम यह पहचान पायेंगे कि हम अपव्ययी बच्चे रहे हैं, और फिर, जैसा कि एक बड़े समवेत सार्वजनिक बयान में जिसमें हमारा एक बड़ा हिस्सा निहित हो, हम यह स्वीकार करेंगे कि अगर सृष्टि आज हमसे मदद मांगती है, तो हम भी इसके दुःख के लिए ज़िम्मेदार हैं।

आइए हम अपने बच्चों के विषय में सोचें, आने वाली पीढ़ियों के, जो सबसे ज्यादा आने वाले कल की आशा हैं; आइए हम उस संसार के बारे में सोचें जिसे वे हमसे पायेंगे, जो इससे थोड़ा बेहतर तो होना ही चाहिए; आइए हम अतीत की विरासत के बारे में सोचते हैं, जिसके बिना, जैसा कि दार्शनिक सिखाते हैं, कोई भविष्य है ही नहीं। यदि हम अतीत की सीख को भूल जाते हैं, तो हम नैतिक न्याय के सुरक्षित रास्तों पर कैसे चल सकते हैं? मुझे ऐसा प्रतीत होता है कि हम युवा लोगों के उस समय के ऋणी हैं जो हमने उनसे छीन लिया है, वो आशाएँ आदर्शों का अनुसरण करती हैं; और उनकी आंखें अब भी हमें तलाशती हैं, जो अक्सर अस्पष्ट होती हैं, क्योंकि उनकी सीधी और सच्ची नज़र का उत्तर देना हमारे लिए आसान नहीं होता है।

साथ ही नई पीढ़ियों के लिये प्यार भरे डर की सोच भी है कि मैं सृजन के साथ नए सामाजिक अनुबंध की कल्पना करता हूं, क्योंकि मैं चाहूंगा कि आज के पुरुषों के बच्चों को एक ऐसे ग्रह पर रहने का अवसर मिले जहाँ जानवर, पौधे और पानी प्रकृति के अनुसार खुद को पुन: उत्पन्न करने का समय और स्थान खोज सकें, उन व्यापक और निर्मल लयों के साथ जिन्होंने सहस्राब्दियों से मानव इतिहास के समय को चिह्नित किया है; एक समय और स्थान जहां लकड़ियां पृथ्वी को पुनः प्राप्त करने के लिए लौट आती हों, रेगिस्तान को दूर ले जाकर, ग्रह को ऑक्सीजन और शीतलता के साथ पुनर्जीवित करती है।

इसलिए मैं यह सपना देखना पसंद करता हूँ कि आने वाली पीढ़ियां वहां रह सकें जहां उन्हें लगे कि वे अपनी मातृभूमि को मान्यता दे सकेंगे, और संपूर्ण संसार एक स्वतंत्र विकल्प होगा; यदि वे लोगों के महान प्रवास को एक खतरे के बजाय एक अवसर के रूप में देखते हैं, अगर चीजों की मरम्मत और उनका पुन: उपयोग करने की उनकी इच्छा बरबादी के प्रलोभन से प्रबल होगी, जब राज्य और कानूनों को कर्तव्य मानकर उन पर बाध्य नहीं माना जायेगा, बल्कि माध्यम होगा नागरिक जीवन को और अधिक उचित सम्मान देने का; अगर वे जानते हैं कि तकनीक और मानवता को प्यारी बहनों के रूप में कैसे विकसित किया जाए, अगर ग्रह के हर कोने को प्रत्येक की विरासत माना जाए, और अंत में, जैसा कि हैड्रियन सम्राट ने सोचा था, वे जानते हैं कि पुस्तकों को आत्मा का भंडार कैसे माना जाता है, वे खुश रहेंगे। ऐसा ही सामाजिक अनुबंध है जिसमें मैं सृजन के साथ सम्मिलित होना चाहूंगा, ऐसी ही सहायता मुझे लगता है मैं देना चाहूँगा एक प्रेम भरी प्रतिक्रिया के रूप में ऐसे देखभाल करने वाले संरक्षक को।

धन्यवाद, सृजन हमारा मार्ग प्रबुद्ध कर सके।

Письмо для нового общественного договора со Вселенной

Соломео, 09 ноября 2020 г.

Я родился в простой деревенской семье. Там, где по ночам звезды сияют ярче, ощущение Мироздания сильнее. Мы слышали эхо Вселенной внутри себя, интуитивно ощущали великие законы ее гармонии. В своей жизни я всегда желал поместить этику и уважение человеческого достоинства в ряд самых высоких идеалов. Это стремление легло в основу моей деятельности предпринимателя, занимающегося кашемиром: я внимательно относился к производству, стараясь не нанести вреда Вселенной, поддерживая постоянное равновесие между доходом и даром.

Увлекшись философией, читая Кьеркегора, я получил подтверждение, что люди принадлежат одновременно самим себе и Вселенной. Это для меня большая ценность. Я всегда верил в гуманизм как в элемент Мироздания; это же думали и великие мыслители прошлого, от Данте до Галилея. Каждый в своей области рассматривал гуманизм как с духовной, так и с научной точки зрения. Думаю, без гуманизма жить невозможно, он стал самым верным другом моей души: именно его я поставил в основу своей идеи о гуманистическом капитализме, а затем, вспоминая звездное небо моего детства, возникла идея и о гуманизме универсальном.

Именно из-за волшебства той юной жизни, из-за того чувства бесконечности, я думаю о Мироздании как о заботливом хранителе, перед которым мы все в долгу за золотые дары, полученные с такой щедростью; ему я бесконечно благодарен. Однако, в этом году в нашей жизни появился неожиданный, нежеланный попутчик, который в облике пандемического вируса кружит по всей планете, вызывая у людей боль физическую и душевную. Его путь — непредсказуемый, изматывающий, то замедленный, то ускоренный, то умеренный, то жестокий; чередование возникающих надежд и разочарований.

Кажется, мы стали свидетелями некоей борьбы между биологией и Землей, которая длится долго и приводит к тому, наконец, что сама Вселенная просит у нас помощи. Считаю, что дело за нами, людьми. Мы должны ответить на эту важную и срочную просьбу. Это наш моральный долг. Я думаю о новом общественном договоре со Вселенной.

Общественный договор — это древняя идея, уходящая своими корнями в эпоху Платона, Аристотеля, затем, ближе к нам, к Томасу Гоббсу и Джону Локку, и, наконец, к Руссо, который посвятил этому книгу. Договор, который я представляю себе, является новым, потому что он касается не только людей, но и включает в себя все остальные элементы Мироздания. Далекие горы, дремучие густые леса, глубокие и беспокойные моря, голубое и звездное небо, под которым животные и растения живут в постоянной гармонии — я вижу их рядом с людьми в качестве неотъемлемых составляющих нового договора. Я представляю их себе в универсальной совокупности, как земной рай нашего времени. Это одновременно волшебная и священная среда, лишенная границ, словно крыльями укрывающая даже самые далекие уголки Вселенной.

Похоже, в последнее время мы пренебрегли некоторыми законами природы, которые так долго были синонимами естественного, подлинного образа жизни; возможно, мы утратили гармонию, которая уравновешивала понятия «давать» и «получать» во взаимоотношениях между нами и Вселенной. Может, мы начали уничтожать Мироздание, а не использовать его, следуя необходимым и естественным потребностям, как утверждал Эпикур, и как поступали до нас сотни безымянных поколений.

Поэтому, если сейчас, желая узнать правду, мы смело посмотрим в свои сердца, и, как думал Кант, устремим взор в звездное небо над головой, обратимся к моральному закону внутри нас, мы поймем, что мы блудные сыны. Тогда, словно на публичной массовой исповеди, в которой участвует большинство из нас, мы признаем: если Вселенная просит у нас помощи, то мы являемся ответственными за ее страдания. Подумаем же о наших детях, о будущих поколениях, являющихся прежде всего надеждой завтрашнего дня; о мире, который они получат в наследство, а он должен быть немного лучше нашего; подумаем о наследии прошлого, без которого, как учат философы, нет будущего. Если мы забудем уроки прошлого, то как мы сможем ступить на надежный путь моральной справедливости? Мне кажется, мы в долгу перед молодежью за то время, которое мы у нее отняли, за надежды, следующие за идеалами; глаза молодых людей продолжают ловить наш взгляд, который мы зачастую отводим, потому что нелегко отвечать на их прямой уверенный взор таким же взглядом.

Представляя себе новый общественный договор со Вселенной, о новых поколениях я думаю с легким опасением, потому что я хочу, чтобы дети сегодняшних людей могли снова жить на планете, где животные, растения и вода находят время и место для возрождения по законам природы, следуя размеренному спокойному ритму, который тысячелетиями отсчитывал время человеческой истории; время и пространство, в котором леса вновь заполняют землю, покрывают пустыни, дарят планете кислород и свежесть.

Как же мне нравится мечтать, что будущие поколения смогут жить в том месте, которое они посчитают своей родиной, и смогут свободно выбирать целый мир. Если они сумеют рассмотреть в великой миграции народов возможности, а не опасность, если для них починка и повторное использование вещей станет важнее, чем соблазн их выбросить, если государство и законы не будут рассматриваться как предписанные обязательства, а как средства цивилизованной жизни, которые следует соблюдать для большей справедливости, если они смогут развивать технологии и гуманность как любящих «сестер», когда каждый уголок планеты будет считаться наследием всех и каждого и, если, наконец, как думал император Адриан, они смогут увидеть в книгах сокровищницу души, именно тогда они и будут счастливы. Таков общественный договор, который мне хотелось бы заключить со Вселенной. Такова помощь, которую я готов оказать в качестве полного любви ответа столь заботливому Хранителю.

Спасибо, и пусть Вселенная освещает наш путь.

Barua ya mkataba mpya wa kijamii na Viumbe

Solomeo (Italia), Novemba 2020

Nilizaliwa kijijjini kwenye familia ya wastani, na huko, usiku nyota zilikuwa zina mwanga mkali, unahisi kuwa Kiumbe kimekamilika; tulihisi ulimwengu uko ndani ya maisha yetu , tuliona kwa undani kanuni kuu za ushirikiano wake. Katika maisha yangu nilikuwa nataka kuweka maadili na heshima kwa adhama ya binadamu katika kanuni za juu zaidi, na kutokana na matarajio haya nimejaribu kujishughulisha na biashara ya kuuza Cashmere, na kuzalisha kwa uangalifu zaidi bila kuharibu Viumbe, kuendeleza uwiano wa kudumu kati ya faida na urejeshaji.

Nikiwa na shauku kuhusu falsafa, niliweza kuthibitisha, nikisoma Kierkegaard, kwamba hatima ya binadamu na ya ulimwengu zimeingiliana, na hii ina thamani kubwa kwangu. Nimekuwa nikiamini ubinadamu kama kipengele cha ulimwengu; haya yalikuwa mawazo makuu ya watu wa zamani, kuanzia Dante hadi Galileo; kila mmoja kwa njia yake mwenyewe, alichanganya ubinadamu na mambo ya kiroho na sayansi. Nasema kwamba mtu hawezi kuishi bila ubinadamu, na nimeamua iwe ndiye rafiki mwaminifu wa roho yangu: na kutokana na hayo nimefikiria wazo langu la ubepari wa kibinadamu, na kisha, kufikiria anga zenye nyota wakati wa utoto wangu, wazo la hatima ya binadamu na ulimwengu.

Haswa kwa sababu ya kupendezeshwa na maisha ya ujana wangu, kwa sababu ya mtazamo usio na kikomo, navifikiria Viumbe kama mlezi anayejali ambavyo tunafaa kushukuru kwa zawadi nono tunazozipokea kwa ukarimu mwingi; Ninaishukuru sana kwa Viumbe hivi. Lakini kwa muda sasa, mwaka huu, maisha yetu yamezungukwa na msafiri ambaye hakutarajiwa wala kuhitajika, ambaye kwa njia ya janga la virusi anazunguka sayari nzima anasababisha maumivu ya kimwili na kiroho kwa binadamu, kwa zoezi isiyotabirika na inayochosha, wakati mwingine polepole, wakati mwingine kwa haraka, wakati mwingine kwa upole, wakati mwingine kwa ukatili, na matumaini yanayobadilika na kutegemewa na baadaye kukatisha tamaa upesi.

Inaonekana tunashuhudia mvutano fulani kati ya bayolojia na dunia, ambayo yanadumu kwa muda mrefu, na hapa, hatimaye, Viumbe vyenyewe umetuomba sisi msaada. Sasa naamini ni juu yetu sisi, binadamu, kwa wajibu wa kimaadili, kuitikia wito huu muhimu na wenye haraka; na ninafikiria aina fulani ya mkataba mpya wa kijamii na Viumbe.

Mkataba wa kijamii ni wazo la zamani, tokea enzi za Plato, Aristotle, na baadaye, hivi karibuni, Thomas Hobbes na John Locke, na mwishowe Rousseau, aliyeandika kitabu kuhusu hilo suala. Mkataba ninaoufikiria ni mpya kwa sababu sio tu unawahusu binadamu, lakini inahusu kila kipengele kingine cha Viumbe. Milima ya mbali, misitu minene yenye giza, bahari kubwa na zilizochafuka, anga za bluu zenye nyota chini yake kuna wanyama na mimea yanayoishi kwa uwiano wa kudumu, ninawaona, pamoja na binadamu, ambaye ni dhamana muhimu ya mkataba mpya, na ninawawakilisha, kama ulimwengu wote, kama paraiso ya kidunia ya nyakati zetu, ulimwengu uliokuwa umevutia na matakatifu bila mipaka, Iliyosambaa sehemu zote zilizo mbali kwenye kona zote zana Viumbe.

Labda, hata hivyo, hivi karibuni tumepuuzia kwa kiasi fulani sheria kadhaa za asili ambazo kwa muda mrefu zimekuwa ndio misingi ya aina halisi na ya ukweli ya maisha; labda tumepoteza uwiano uliokuwa unapokea na kurejesha kwa usawa katika uhusiano uliopo kati yetu na Viumbe, na tumeanza kuuteketeza, badala ya kuutumia kulingana na mahitaji ya asili na yenye umuhimu, kama alivyohubiri Epicurus pamoja na mamia ya vizazi visivyo na majina waliohubiri kabla yetu.

Kwa hiyo, tukiangalia katika mioyo yetu na ujasiri wa ukweli, kama, kulingana na mawazo ya Kant, kwa macho yetu tunaangalia mbingu iliyopo juu na kuhoji sheria za maadili ndani yetu, tutatambua hilo tumekuwa watoto wapotevu, na kisha, kama ilivyo wakati kuungama hadharani tukiwa wengi kwa pamoja, tutatambua kwamba kama Viumbe ukitaka msaada wetu leo, sisi pia tunawajibika kwa mateso yake.

Kwa hiyo tuwafikirie watoto wetu, vizazi vijavyo, ambao kuliko kitu chochote kingine ndio tumaini la kesho; hebu tufikirie ulimwengu watakaorithi kutoka kwetu, ambao unapaswa kuwa mzuri kiasi kuliko huu; hebu tufikirie urithi wa zamani, ambazo bila hizo, kama wanafalsafa wanavyofundisha, hakuna siku za baadaye. Kama tukisahau mafundisho ya zamani, tunawezaje kufuata njia salama ya kimaadili? Inaonekana kwangu kuwa tuna deni kwa vijana ambao sisi tumewachukulia muda wao, matumaini yanayofuata maadili; na macho yao yatayatafuta macho yetu, ambayo huwa yanakwepa, kwa sababu sio rahisi sisi kujibu kwa sura kakamavu na za kweli kama zao. Na pia inafikiria kwa hofu ya upendo ya vizazi vijavyo ambayo ninawaza kuwa mkataba mpya wa kijamii na Viumbe, kwa sababu ningependa watoto wa binadamu wa leo wawe na uwezo wa kuishi katika sayari ambayo wanyama, mimea, na maji, wanapata muda na sehemu, ya kujitengeneza upya kulingana na mazingira, na midundo mipana na yenye utulivu ambayo yameashiria wakati wa historia ya binadamu katika milenia; wakati na mahali ambapo misitu hurudi tena kuichukua duniani, kuiondoa kutoka kwenye jangwa, kuirejeshea dunia oksijeni na hewa baridi.

Kwa hiyo napenda kuota ndoto kuwa vizazi vijavyo vitaweza kuishi sehemu wanazotaka watatambua nchi yao, na kwenye dunia nzima watafanya wanachotaka; wataona uhamiaji mkubwa wa watu kama fursa na sio hatari, ikiwa watazingatia kurekebisha na kutumia tena vitu na kuendeleza desturi hiyo na sio kuharibu, kama Serikali na sheria hazitaonekana kama majukumu ya kulazimisha ila ni maisha ya kistaarabu ya kuheshimika kama maisha yenye haki; kama wakijua jinsi ya kuendeleza teknologia na ubinadamu kama madada wanaopendeka, kama sehemu zote za dunia zitazingatiwa kama torati ya kila mmoja wetu na mwishoni, kama, jinsi alivyowaza Mfalme Hadrian wanajua jinsi ya kuzingatia vitabu kama ghala za nafsi, watakuwa na furaha. Huu ndio mkataba wa kijamii ningependa kuusaini na Viumbe, huu ndio msaada ningependa kutoa kama jibu lenye upendo kwa mlezi anayenijali sana.

Asante sana, na Viumbe vikaangaze njia yetu.

رسالة من أجل عقد اجتماعي جديد مع الخلق

صولوميو، 9 تشرين الثاني/ نوفمبر 2020

ولدت في عائلة ريفية متواضعة، وهناك، في السهرات، حيث تكون النجوم أكثر تألقاً، يزداد الشعور بالخلق قو، ة فقد شعرنا بترددات صدى الكون في داخلنا، وشعرنا بشكل حدسي بقواعد تناغمه العظيمة .رغبت طوال حياتي وعلى الدوام في أن أضع الأخلاق واحترام كرامة الإنسان وسط أسمى المُثُل العليا، وانطلاقاً من هذا الطموح حاولت إنشاء نشاطي المهني كرجل أعمال في صناعة الكشمير، منتبهاً بقدر ما تمكنت من الإنتاج دون إلحاق الضرر بالخلق، ومن الحفاظ على الانسجام المستمر بين الربح والهبة.

شغوفًا بالفلسفة ، تأكدت من خلال قراءاتي لـ كيركغارد، أن البشر أفرادٌ وعوالمُ في آن واحد ، وهذه قيمة كبيرة بالنسبة لي. فأنا لطالما آمنت بالإنسانية كعنصر من عناصر الكون. هذا ما اعتقدَه عُظماء الماضي ، من دانتي إلى جاليلييَو ، الذين ربطوا طوال مسارهم الطويل الإنسانية بالروحانية والعلم. أعتقد أنه لا يمكن العيش بدون إنسانية، وأنا قد جعلت منها أكثر أصدقاء روحي إخلاصًا: منها حاولت أن أستنتج فكرتي عن الرأسمالية الإنسانية، ومن بعدها عدت بالتفكير إلى سماء طفولتي المرصعة بالنجوم، أي إلى فكرة الإنسانية العالمية.

تحديداً من أجل سحر تلك الحياة اليافعة، وذاك الإحساس باللامتناهي، أفكر في الخلق باعتباره الوصي المبالي الذي ندين له جميعنا بالهبات الذهبية التي نتلقاها بوفرة سخية ؛ أنا ممتن له بعمق. ومنذ فترة لا بأس بها من هذه السنة ، دخل إلى حياتنا رفيق درب غير متوقع وغير مرغوب فيه ،يتجوّل على شكل فيروس وبائي يجتاح الكوكب برمته ويسبب ألآمًا للجسم وللروح البشرية ، وعبر مسار غير متوقع ومرهق ، يتقدم بطيئاً تارةً ومتسارعاً، ومن ثم معتدلاً، وقاسياً، تارة أخرى، وسط تناوب لآمال مترقبة سرعان ما تصبح بدورها مخيبة على الفور. يبدو أننا نشهد نوعًا من الصراع بين علم الأحياء والأرض ، صراعٌ يستمر لفترةٍ طويلة، وفي النهاية تقدم الخلق بذاته إلينا طالباً منا المساعدة. الآن أعتقد أن الأمر متروك لنا، نحن البشر، ويكمن واجبنا أخلاقي في الاستجابة لهذا الطلب الهام والعاجل؛ وهذا ما يدفعني بالتفكير إلى ضرورة إبرام عقد اجتماعي جديد مع الخلق.

العقد الاجتماعي فكرة قديمة ، تعود إلى أفلاطون وأرسطو ، تبناها في فترات أقرب إلينا ، كل من توماس هوبز وجون لوك ، وأخيراً روسو الذي خصص للعقد الاجتماعي كتابًا كاملاً. العقد الذي أتخيله أنا مختلف نةعاً ما وجديد لأنه لا يخص الأشخاص وحسب، بل يشمل أيضًا كل عنصر آخر من عناصر الخلق. الجبال البعيدة، والغابات العميقة والمظللة، والبحار الشاسعة والهائجة التي لا تهدأ، والسماء الزرقاء وتلك المرصَعة بالنجوم التي تعيش تحتها الحيوانات والنباتات في وئام دائم، أنا أراها مع البشر، كعوامل أساسية وكأطراف معنيَة بالعقد الجديد ، وأنا أمثلهم ، في مجملهم العالمي ، كفردوس أرضي لعصرنا أي كبيئة لا حدود لها ساحرة ومقدسة في آن معاً ، تفتح جناحيها لتغطي أبعد واحة للخلق.

غير أنه ربما قمنا مؤخرًا بإهمال بعض القواعد الطبيعية التي طالما شكَلت ولفترة طويلة نوعاً حقيقياَ للحياة الطبيعية والبديهية؛ ربما فقدنا الانسجام الذي كان يشَكل التوازن ما بين والأخذ والعطاء في العلاقات ما بيننا وبين الخلق ، وبدأنا نستهلكه بدلاً من استخدامه وفقًا للاحتياجات الطبيعية والضرورية، كما كان ينصحنا إبيقور وكما فعلت مئات الأجيال المجهولة من قبلنا.

لهذا السبب، إن نظرنا الآن إلى قلوبنا عبر شجاعة الحقيقة، وإن قمنا، وفقًا لفكر كانط، برفع أعيننا إلى السماء وتساءلنا عن القانون الأخلاقي بداخلنا، فسوف نعترف أنَنا كنا حتى الآن أبناء ضالين، وبعد ذلك، كما هي الحال بالنسبة للاعتراف العام الجماعي الذي يشمل جزءًا كبيرًا منّا، فسوف ندرك أنه إذا طلب الخلق منّا المساعدة اليوم فنحن مسؤولون عن آلامه.

لذلك دعونا نفكر في أطفالنا، والأجيال القادمة، الذين هم أكثر من أي شيء آخر أمل الغد الواعد، دعونا نفكر في العالم الذي سيرثونه منّا، والذي عليه أن يكون أفضل قليلاً مما هو عليه الآن؛ دعونا نفكر في إرث الماضي، والذي لا مستقبل بدونه، كما يعلّمنا الفلاسفة. إن تناسيّنا تعاليم الماضي، فكيف يمكننا السيّر على طرق العدالة الأخلاقية الآمنة؟ يبدو لي أننا مدينون للشباب بالزمن الذي سرقناه منهم ، للأمل الذي يتبع المثل العليا ؛ ولا تزال أعينهم تبحث عن أعيننا، والتي غالبًا ما تبقى متهربة، لأنه ليس من السهل علينا الردّ بنظرة مستقيمة وحقيقية كما هي الحال بالنسبة لنظراتهم.

عندما أتصور العقد الاجتماعي الجديد مع الخلق أفكر أيضًا بحب وهيبة بالأجيال القادمة، لأنني أودُّ أن يكون لأبناء إنسان اليوم إمكانية العودة إلى العيش في كوكب تجد فيه الحيوانات، والنباتات، والمياه، مكاناً وزماناً للتجديد بالتوافق مع الطبيعة، أي مع تلك الإيقاعات الواسعة والهادئة التي ميَزت حقبات تاريخ البشرية لآلاف السنين ؛ أتحدث عن زمان ومكان تعاود فيهما الغابة من جدي احتلالها للأرض، مُنقذة الكوكب من التصحّر، ومُنعشة إياه بالأكسجين والبرودة. هكذا أحب أن أحلم وأرى الأجيال القادمة قادرة على العيش حيث تشعر معتبرة الأماكن التي تشاء موطناً لها، حيث يكون العالم خيارًا حرًا للجميع ؛ هذا في حال تمكّن البشر من أن يروا في موجات الهجرة الكبرى للشعوب فرصة وليس خطرًا ، وتمكنوا من تحويل فكرة تصليح وتدوير وإعادة استخدام الأشياء عوضاً عن التخلص منها إلى فكرة طاغية ، ومن اعتبار الدولة والقانون وسائل حياة مدنية يجب احترامها من أجل التمتع بحياة أكثر إنصافاً دون اعتبارها التزامات مفروضة وفي حال تمكنوا أيضاً من تطوير التكنولوحيا والإنسانية معاً وتربيتهما كشقيقتين متوحدتين بالوئام والمحبة واعتبروا كل بقعة من الكوكب تراثاً لكل فرد وللجميع. وفي الختام كما كان يفكر الإمبراطور أدريانوس في حال عرفوا كيفية اعتبار الكتب مخازن للروح فحينها سيكونون سعداء. هذا هو العقد الاجتماعي الذي أود إبرامه مع الخلق، هذه هي المساعدة التي أشعر بضرورة تقديمها كاستجابة وديَة لحارس مهتم إلى هذا الحد.

شكراً، فلينير الخلق طريقنا.

מכתב למען אמנה חברתית חדשה עם היקום

סולומאו, 9 בנובמבר, 2020

נולדתי למשפחה כפרית צנועה, ושם, היכן שהכוכבים נוצצים בעוצמה, תחושת היקום חזקה יותר; הרגשנו את היקום מהדהד בתוכנו, הרגשנו את חוקי היקום הגדולים בהרמוניה. במהלך חיי תמיד ביקשתי להציב את הכבוד למוסר ולכבוד האדם בין האידיאלים החשובים ביותר, ומתוך שאיפה זו ניסיתי להקים את העסק שלי כיזם קשמיר, כאשר אני מקפיד לשמור על היכולת לייצר מבלי להסב נזקים ליקום, לשמור על הרמוניה מתמשכת בין הרווח ובין הנתינה.

כחובב פילוסופיה מושבע, בעת שקראתי את קירקגור קיבלתי אישור שבני האדם הם בה בעת יחידים ואוניברסליים, ויש לכך משמעות גדולה עבורי. תמיד האמנתי בהומניזם כיסוד של היקום; זו היתה תפיסתם של דמויות גדולות מן העבר, מדנטה, ועד גלילאו, שכל אחת מהן לאורך מסעה, שזר את ההומניזם ברוחניות ובמדע. אני מאמין שבלעדי ההומניזם אי אפשר לחיות, ואני הפכתי אותו לחבר הנאמן ביותר של הנשמה שלי: ומתוכו ניסיתי לחצוב את התפיסה שלי על קפיטליזם הומניסטי, ואחר כך בזוכרי את השמים זרועי-הכוכבים של ילדותי, את רעיון ההומניזם האוניברסלי.

בדיוק בזכות הקסם של אותם חיים ילדותיים, בזכות אותה תחושת אינסוף, אני רואה ביקום מעין שומר רחום-לב שכולנו בעלי חוב כלפיו על התשורות הזהובות שאנו מקבלים מידיו בנדיבות שופעת; אני אסיר תודה אליו. אבל זה זמן מה, בשנה הנוכחית, הצטרף לחיינו חבר בלתי צפוי ובלתי רצוי למסע, שמסתובב בכל כדור הארץ בדמות מגפת וירוס עולמית ומסב כאב לגופם ולרוחם של בני האדם, שהתפתחותו בלתי צפויה ומתישה, רגע איטית, רגע מואצת, רגע מתונה, רגע אכזרית, בהתחלפות של הבזקי תקווה שמיד נגוזים. דומה שאנחנו עדים למעין מאבק בין הביולוגיה ובין הארץ, הנמשך זמן רב, והנה בסופו, היקום עצמו מבקש מאיתנו עזרה. כעת אני סבור שהדבר תלוי בנו בני האדם, כציווי מוסרי, להשיב לבקשה חשובה ודחופה זו; ואני חושב על סוג של אמנה חברתית חדשה עם היקום.

האמנה החברתית היא מושג עתיק, עוד מימיהם של אפלטון, אריסטו, וסמוך יותר לימינו, תומס הובס וג'ון לוק, ולבסוף רוסו, אשר הקדיש לה ספר פרי עטו. האמנה שאני רואה בעיני רוחי היא חדשה משום שהיא איננה נוגעת רק לבני האדם, אלא כוללת גם כל יסוד של היקום. ההרים הרחוקים, מעבּי היערות המוצלים, הימים העצומים והסוערים, השמים התכולים ואלו זרועי הכוכבים שתחת כיפתם מתקיימים בעלי החיים והצמחים בהרמוניה מתמשכת, אני רואה אותם, יחד עם בני האדם, כגורמים בלתי נפרדים של האמנה החדשה ואני מדמיין אותם במכלול האוניברסלי שלהם, כגן עדן עלי אדמות של ימינו, מקום מכושף וקדוש בה בעת, חסר גבולות, הפורש את כנפיו על כל קצה נידח של היקום.

אך ייתכן שלאחרונה הזנחנו מעט כמה מחוקי הטבע שבמשך זמן רב כל כך היוו מופת לדרך חיים אמיתית וטהורה; ייתכן שאיבדנו את ההרמוניה שאיזנה את הנתינה ואת הקבלה ביחסים בינינו ובין היקום, והתחלנו לנצל אותו במקום להשתמש במשאביו על פי הצרכים הטבעיים והנחוצים, כפי שחזה אפיקורוס וכפי שעשו לפנינו מאות דורות חסרי שם.

לכן, אם כעת נביט אל תוך לבנו מבעד לאומץ האמת, אם ברוח הגותו של קאנט, נישא את מבטנו אל השמים שמעלינו ונבחן את חוק המוסר בתוכנו, נוכל לזהות את היותנו בנים אובדים, וכמו בווידוי בפני כול במקהלה הסוחפת חלק גדול מאיתנו, נזהה שהיקום היום מבקש מאיתנו עזרה, גם אנחנו אחראים לייסוריו.

הבה נחשוב אם כן על ילדינו, על הדורות הבאים, שיותר מכל דבר אחר הם התקווה ליום המחר; הבה נחשוב על העולם שהם עתידים לקבל מאיתנו בירושה, שמן הראוי שיהיה טוב ולו במעט מעולמנו כיום; הבה נחשוב על מורשת העבר, אשר בלעדיו, כפי שמלמדים אנשי הרוח, אין כל עתיד. אם נשכח את שיעורי העבר כיצד נוכל להתקדם בין המשעולים הבטוחים של הצדק המוסרי? דומני כי יש לנו חוב כלפי הצעירים, על הזמן שגזלנו מהם, על התקוות הנלוות לאידיאלים; ועיניהם עודן מחפשות אחר עינינו, שלא אחת מנסות לחמוק ממבטיהם, מפני שלא קל להשיב במבט ישר ואמיתי כמו שלהם.

ובחושבי ביראה אוהבת על הדורות החדשים, אני מדמיין בלבי את האמנה החברתית החדשה עם היקום, מפני שהייתי רוצה שבניהם של אנשי עולמנו כיום יזכו לאפשרות לחזור לחיות על פני האדמה שבה בעלי החיים, הצמחים, המים, ימצאו את הזמן ואת המקום להתחדש על פי הטבע, באותו קצב מרווח ושלֵו שסימן במשך אלפי שנים את הזמן של תולדות האדם; זמן ומקום שבו היערות ישובו לכבוש את האדמה, וייקחוּהָ מידי המדבריות, ויעוררו את הארץ בחמצן וברעננות.

כך משאת לבי היא שהדורות הבאים יוכלו לחיות במקום שיבקשו לראות את מולדתם, והעולם כולו יעמוד לבחירתם; אם ידעו לראות בהגירות הגדולות של העמים הזדמנות במקום סכנה, אם התיקון והשימוש החוזר בחפצים יגבר עבורם על הפיתוי להשליך לפח, אם המדינה והחוקים לא ייחשבו למחויבות כפויה אלא לאמצעי לחיים תרבותיים שיש לכבד למען חיים הוגנים יותר; אם ידעו לפתח את הטכנולוגיה והאנושיות כאחיות ענוגות, אם כל פינה של היקום תיחשב לאתר מורשת השייך לכולם ולכל אחד ולבסוף, כפי שחשב הקיסר אדריאנוס, אם ידעו לראות בספרים את מצבורי הנפש, אזי יהיו מאושרים. זוהי האמנה שהייתי רוצה לכרות עם היקום, וזהו הסיוע שאני מרגיש שברצוני להעניק כתשובה לבבית לשומר בעל לב כה רחום. תודה, לו יאיר היקום את דרכנו.